| Haustið á liti sem málverk hafa’ ekki |
|
|
Leggjast á sálina, færa þig í hlekki |
|
|
Rakir litir svo dökkir og djúpir |
|
|
Stundum svo harðir, stundum svo mjúkir. |
|
|
|
Ég öskra’ inn í nóttina, svarið er bergmál |
|
|
Fastar hún hvíslar í augum logar bál |
|
|
Mjúkar varir færa mér frið |
|
|
Tíminn þar á eftir aðeins falleg bið. |
|
|
|
Í öruggu skjóli milli tveggja handa |
|
|
Ég hjúfra mig dýpra þar til ég hætti’ að anda |
|
|
Týni mér í hlýjunni, skynja ekki neitt |
|
|
Nema hjartslátt okkar beggja sem rennur í eitt. |
|
|
|
Vindarnir að norðan fara brátt að blása |
|
|
Þú skilur, haustið var aðeins pása |
|
|
Ég sé þig í anda vangarnir svo rjóðir |
|
|
Með vagninn á undan, ný orðin móðir. |
|
|
|
Ég vona að veturinn verði þér góður |
|
|
Þegar gullið þitt sefur blási´ hann hljóður |
|
|
Haustið kemur aftur með litina djúpu |
|
|
Litina dökku, litina mjúku. |
|
Home
