Enn fagnar heimur helgri nótt |
|
á himni stjörnur skína rótt |
|
|
á litlum kveik við barnsins rúm. |
|
|
Og þjóðir gleyma þraut og sorg |
|
við þrönga jötu' í Davíðs borg |
|
og eygja bjarma enn af von. - |
|
Þar er hann fæddur, mannsins son. |
|
|
Því hann, sem braut ei brákað strá, |
|
hann brýtur fjötra og virki há |
|
og gerir frelsið lýðum ljóst |
|
og leggur elsku þeim í brjóst. |
|
|
Og þótt hans bíði þyrnikrans |
|
og þeirra, er ganga í fótspor hans, |
|
og sálir nísi hörmung hörð, |
|
hans hugsjón mun þó sigra' á jörð. |
|
|