| Ég gleymi aldrei því andartaki er ég sá þig í fyrsta sinn |
|
|
ég sat og las í blaði - þú komst askvaðandi inn - |
|
|
sem í sjálfu sér var í lagi hefði ekki rennblaut rigningin |
|
|
ruðst með þér inní stofu og þar með var úti friðurinn. |
|
|
Þú hlóst og hrópaðir: kræst! og af kátínu dillaðir þér. |
|
|
Klæddir þig úr hverri spjör án þess að taka eftir mér. |
|
|
|
Mun ég nokkurn tíma geta útskýrt þessi truflandi andartök? |
|
|
Þú ert týpan sem ég þoldi ekki - þetta stóðst ekki nokkur rök. |
|
|
Algleymi eða afhjúpun sjaldan stígur bára stök. |
|
|
Ég stirðnaði um leið og þú brostir og varð viss í minni sök. |
|
|
Af kurteisi minni og feimni ég ræksti mig - en roðnaði |
|
|
ráðalaus hvarf bakvið blaðið því allt mitt hugrekki koðnaði. |
|
|
|
Síðan hefur hjarta mitt ekki fengið stundar frið. |
|
|
Ég flýg hér um á vængjum og heyri himneskan bjölluklið. |
|
|
Í draumum mínum daga og nætur erum við - já, bara við. |
|
|
í veröld þar sem hamingjan er okkur holl við hlið. |
|
|
Mig langar oft að senda til þín eina rauða rós |
|
|
rétt sí svo að þú skiljir að þú ert öðrum leiðarljós. |
|
|
|
En veröldin er öðruvísi en mjúka hjartað í mér. |
|
|
Makalaust að ég skildi verða ástfanginn af þér. |
|
|
Ástin er svo undarleg og ég furðu lostinn um fer |
|
|
sem fiskur á þurru landi - já, það er þorskur sem stendur hér - |
|
|
Tíminn hefur liðið ég er þakklátur vinur þinn. |
|
|
Í þögninni milli okkar lifi óræður draumurinn. |
|
Home
