Dagurinn kemur og dagurinn fer. |
|
Eins er hún ástin í öðrum en mér. |
|
Það sem að lifir og þráir í dag. |
|
Á morgun er horfið sem hörpunnar slag. |
|
|
Þannig allt fæðist með feigð sér við barm |
|
og fögnuður annars býr öðrum því harm. |
|
Og þannig var ástin, sem átti ég mér. |
|
Hún fæddist einn daginn en dó svo í þér. |
|
|
En svona er lífið og sárin þeir fá, |
|
sem sofa og dreyma og syrgja og þrá. |
|
Við hvern er að sakast, við hvern er að fást, |
|
þótt einn maður gráti af einskærri ást. |
|