|
innlyksa hver í sinni skrá. |
|
|
|
og allir blíðu þeirra þrá. |
|
|
Ég stundum leggst í leit að þeim, |
|
|
Og ef ég ramba á rétta slóð |
|
og ef hún reynist vera góð |
|
þá jafnvel sæki ég þær heim. |
|
|
|
þær ylja okkur í mesta hretinu. |
|
Þær eru afskaplega sællegar að sjá |
|
Þær liggja bara heima og hugga sig |
|
og hafa alltaf tíma fyrir mig. |
|
Og segja ekki nokkrum manni frá. |
|
|
Allt þeirra líf er tölvutækt, |
|
tilveran öll í netið flækt. |
|
Og við sinn kísilbætta barm |
|
þær bera hljóðan innri harm. |
|
Og gráti þær þá gjörist netið hægt. |
|
|
|
þær ylja okkur í mesta hretinu. |
|
Svo yndislega settlegar að sjá. |
|
En finnst þeim ekkert vont að vera þar? |
|
Að vera svona opinberaðar? |
|
Skiptir máli hver er að horfa á? |
|
|
|
þær ylja okkur í mesta hretinu |
|
Svo dásamlega saklausar að sjá. |
|
Þær höfðu sjálfsagt eitthvað annað plan |
|
en enduðu í Langtíburtistan, |
|
yfirgefnar á ókunnugum skjá. |
|
|
|
þær ylja okkur í mesta hretinu. |
|
Svo fjarskalega fullnægðar að sjá. |
|
En líf þeirra er ósköp berrassað |
|
og líklega er ekkert verra en að |
|
hafa gjörvalt mannkyn gónandi sig á. |
|
|