| Ég er seinheppinn maður það sést best á því, |
|
|
hve sjaldan ég dett og fer á fyllirí. |
|
|
Þótt aldregi geri ég öðrum neitt mein, |
|
|
ég alltaf er tekinn og mér stungið í Stein. |
|
|
|
Og kvenfólkið leikur mig líka svo grátt, |
|
|
að líf mitt er dapurt, þá fer ég í hátt. |
|
|
Ef ætla ég skvísu að húkka með heim, |
|
|
hún hendist í burtu og stundum með tveim. |
|
|
|
Ef ég reyni með valdi að verja minn feng |
|
|
og vaða í strákana og slá þá í keng, |
|
|
þá ráðast þeir á mig og rota eins og mink, |
|
|
mér rétta á kjammann eitt spítalavink. |
|
|
|
Á spítölum kvelur mig læknanna lið |
|
|
með lamstri og sprautum, svo ég þoli ekki við. |
|
|
Og því er það svo, að ég sagt get með sann, |
|
|
að síst eru þeir fyrir slasaðan mann. |
|
|
|
En verra er ekkert í veröldu þó. |
|
|
En að vera á stað, þar sem mungát er nóg |
|
|
og húka við bar eins og staðfastur staur |
|
|
og stara í tómt glasið en eiga ekki aur. |
|
Home
