| Hún Systa mín litla á ljósgullið hár, |
|
|
sem liðast svo mjúkt eins og ull. |
|
|
Hún hefur nú lifað í hálft þriðja ár, |
|
|
og hún á mörg nýstárleg gull. |
|
|
|
|
| |
Hún á bangsa og fallega gæs. |
|
| |
Og systa á bók, en þó Systa sé klók, |
|
| |
er hún samt ekki enn orðin læs. |
|
|
|
Og guðslangan daginn hún hoppar og hlær, |
|
|
og hlátur er, hvar sem hún fer. |
|
|
Hún kyssti mig snöggvast á kinnina í gær |
|
|
og klappaði á hökuna á mér. |
|
|
|
|
| |
da er gaman að vea já dér, |
|
| |
hún sagði og hló, en svo var það nóg, |
|
| |
og hún sentist í burtu frá mér. |
|
|
|
Já, Systa mín litla er svolítið peð. |
|
|
En seinna, hvað verður hún þá? |
|
|
Það hefur svo afar-margt ótrúlegt skeð, |
|
|
að enginn er fær um að spá. |
|
|
|
|
| |
Því ræður nú framtíðn hljóð |
|
| |
En hvert hana ber, og hvar sem hún er |
|
| |
og hvert sem hún fer, er hún góð. |
|
Home
