| Tak mína hönd, lítum um öxl leysum bönd. |
|
|
Frá myrkri martröð sem draugar vagga’ og velta, |
|
|
lengra, lægra, oft vilja daginn svelta. |
|
|
|
Stór, agnarögn, oft er dýrð í dauðaþögn. |
|
|
Í miðjum draumi sem heitum höndum vefur, |
|
|
lengra, hærra á loft nýjan dag upphefur. |
|
|
| |
Finnum hvernig hugur fer, |
|
|
| |
Og allt sem verður, sem var og sem er, |
|
|
|
|
Knúið á dyr, og uppá gátt sem aldrei fyrr. |
|
|
Úr veruleika sem vissa ver og klæðir, |
|
|
svengra, nær jafnoft dýrðar daginn fæðir. |
|
|
| |
Finnum hvernig hugur fer, |
|
|
| |
Og allt sem verður, sem var og sem er, |
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
Finnum hvernig hugur fer, |
|
|
| |
Og allt sem verður, sem var og sem er, |
|
|
Home
