| A | E7 | | Kenna tit Rasmus, Rasmus í | Gørðum? |
|
| A | | Hann eigur sær bæði hestar og | neyt. |
|
| E7 | | So hevur hann hjallin niðri í | fjørum, |
|
| A | | saltfisk og sperðil om'ná hjá honum | fleyt. |
|
|
| | | A | E7 | | | | Men Rasmus, ja Rasmus, hann følir seg so | eina. |
|
| | | A | | | Hann hugsar um Rasminu, sum situr heilt | aleina. |
|
| | | E7 | | | Tí Rasmus, ja Rasmus, hann er gamal | drongur. |
|
| | | A | | | Slaturin gongur, hann tímir ikki | longur. |
|
|
|
|
|
|
„Nú má eg mær finna eina fitta gentu. |
|
|
Hevði eg torað at ligið framvið! |
|
|
Eg fylgdi Rasminu, sjálvt um teir mangan flentu, |
|
|
men kanska hon ikki er heilt ómøgulig.“ |
|
|
| |
Tí Rasmus, ja Ranmus, hann er gamal drongur, |
|
| |
slaturin gongur, hann tímir ikki longur. |
|
| |
Hann droymir um Rasminu bæði dagar og nætur. |
|
| |
Vinirnir arga hann, so hann er ofta nokk so flatur. |
|
|
|
Og Rasmus, ja Rasmus, hann fór sær ein dagin |
|
|
yvir at nesi og norður um á. |
|
|
At fríggja hann ætlaði, reyður og smæðin, |
|
|
spurdi Rasminu, á knøunum hann lá: |
|
|
| |
„Rasmina, Rasmina, mín fitta rosina, |
|
| |
vilt um meg fjálga, mín lívsins kamina?“ |
|
| |
„Ja, elskaði Rasmus, nú kundi eg skríggjað, |
|
| |
í tríati ár havi eg nú væntað teg at fríggja.“ |
|
Home
