| Fyrir löngu síðan gekk ég grýttan veginn einn |
|
|
gott ef ekki ringdi í skó mínum var steinn |
|
|
Það var komið fram í rökkur og rokið hvæsti hátt |
|
|
| |
þá sagði hún brosti skjól hjá mér þú átt |
|
| |
þá sagði hún brosti skjól hjá mér þú átt. |
|
|
|
Þegar svartnættið lagðist sálina mín á |
|
|
sólin hvarf í sortann og í myrkrinu ég lá |
|
|
Þegar duftið hvíta dró mig neðar smátt og smátt |
|
|
| |
þá sagði hún brosti skjól hjá mér þú átt |
|
| |
þá sagði hún brosti skjól hjá mér þú átt. |
|
|
|
Aldrei hækkaði hún róminn né reyndi nokkurt sinn |
|
|
að reka mig út á ísinn heldur kyssti mig á kinn |
|
|
Sama hvað ég gerði sama hvað ég lagðist lágt |
|
|
| |
þá sagði hún brosti skjól hjá mér þú átt |
|
| |
þá sagði hún brosti skjól hjá mér þú átt. |
|
|
|
Einn daginn beið mín lífið og ég lærði það fljótt |
|
|
að leggja einn á veginn til þess mig skorti þrótt |
|
|
Þar sem ég sat vegmóður og hengdi höfuð lágt |
|
|
| |
þá sagði hún brosti skjól hjá mér þú átt |
|
| |
þá sagði hún brosti skjól hjá mér þú átt. |
|
Home
