|
|
|
|
|
var fræg fyrir kátínu forðum á síld. |
|
|
Og það hressti okkur alla |
|
|
|
„Hæ tunnu, hæ tunnu, hæ salt, meira salt.“ |
|
|
|
|
aldrei heyrðist hún kvarta. |
|
|
Þó hún fengi ekki hænublund nótt eftir nótt. |
|
|
Og það hressti okkur alla |
|
|
|
„Hæ tunnu, hæ tunnu, hæ salt, meira salt.“ |
|
|
| |
Og það hressti okkur alla |
|
|
| |
„Hæ tunnu, hæ tunnu, hæ salt, meira salt.“ |
|
|
|
|
|
hún veiktist af hósta eitt haustið og dó. |
|
|
Og það hryggði okkur alla |
|
|
|
„Hæ tunnu, hæ tunnu, hæ salt, meira salt.“ |
|
|
|
|
|
hún gat ekki legið í gröfinni kyrr. |
|
|
Og það hressti okkur alla |
|
|
|
„Hæ tunnu, hæ tunnu, hæ salt, meira salt.“ |
|
|
| |
Og það hressti okkur alla |
|
|
| |
„Hæ tunnu, hæ tunnu, hæ salt, meira salt.“ |
|
|
|
|
|
stendur Marta á planinu nótt eftir nótt. |
|
|
|
|
„Hæ tunnu, hæ tunnu, hæ salt, meira salt.“ |
|
|
| |
Og það hressti okkur alla |
|
|
| |
„Hæ tunnu, hæ tunnu, hæ salt, meira salt.“ |
|
Home
